Lieve Oudste,
Al jarenlang hoor jij de vreselijkste dingen over je moeder zonder ooit het echte verhaal te kennen. Naar alle waarschijnlijkheid zul je dit nooit lezen maar dat doet er niet toe, beschouw het maar als de zieleroerselen van je moeder. Over 2 weken word je 19 en je bent denk ik klaar voor de ongecensureerde variant, kwaad over je vader spreek en sprak ik niet, wat hieronder staat beschreven zijn feitelijke dingen zodat je beseft hoezeer ik voor jou en je broer heb gevochten.
Zucht… ja ik zucht eerst even dan wordt het lijf wat kalmer want telkens als ik eraan terug denk hoe dit allemaal begon en verliep is dat een diepe zucht waard (over eenzame tranen ’s nachts op kussens om jou en je broer zal ik het maar niet hebben)
Mei 2008… 9 mei om precies te zijn en ik kan niet meer…. Ik kan met deze manipulatieve, narcistische man niet meer samenleven, een keuze is er ook niet meer, het is hier blijven en in een inrichting belanden of zo ver mogelijk hier vandaan.
Ik kies voor mijn geestelijke gezondheid en dat van mijn kinderen en zet hem de deur uit, drama natuurlijk (zeker voor de kinderen) maar voor mij geen keuze meer maar een noodzakelijkheid. Hij schreeuwt mij bij het verlaten (en in bijzin van de kinderen) toe: ‘Ik maak je kapot en ga ervoor zorgen dat je de kinderen nooit meer zal zien’. Ik schrijf dat toe aan onmacht en zet het uit mijn hoofd. Moeizame weken volgen, wennen aan een ander ritme en wennen voor de kinderen als ze hun vader willen zien maak ik daar geen punt van want het is hun vader. Ik ben in deze periode best labiel, het vergt tijd en moeite om aan een nieuwe situatie te wennen, ik mis daardoor signalen. Mijn tante vertelt mij (vele maanden later) maar meisje hij begon meteen al met verhalen over jou (drank, drugs en mannen). Het leven begint weer een spoor van normaliteit te krijgen en we verhuizen naar een eigen stek, een nieuw begin! Begin 2009 staat er plotseling iemand van jeugdzorg op de stoep: er zijn zorgen over de kinderen, zorgen geuit door school, door mijn voormalige partner en vrienden (?) Erik heeft op school inderdaad begeleiding door maatschappelijk werk omdat hij moeite heeft aan de nieuwe situatie te wennen. De mevrouw van jeugdzorg (miep zonder kinderen van in de 20) zegt dat Erik op school heeft gezegd dat ik dronken door het huis zwalk (nu weet ik omdat ik weer contact met hem heb dat zijn vader hem gedwongen heeft dat te zeggen) Er schijnen brieven te zijn binnengekomen door ‘vrienden’ (zijn vrienden?) dat ik niet goed voor de kinderen kan zorgen. Ook mijn ex doet met zijn vader een stevige duit in het zakje en er worden allerlei verhalen over mij verteld. Ik zou aan de drank, drugs en mannen verslaafd zijn. Hoe hij het voor elkaar heeft gekregen weet ik tot op de dag van vandaag niet maar de kinderbescherming gaat zich er nu ook tegenaan bemoeien… Ondertussen vraag ik me maar steeds af: wat gebeurt hier in godsnaam? Ik moet op bureau jeugdzorg verschijnen en ik wil mijn verhaal doen: het letterlijke antwoord: kickt u eerst maar eens af (pardon????) De gelegenheid mijn verhaal te vertellen krijg ik niet wel wordt er gezegd dat de kinderen in opdracht van de kinderbescherming voorlopig bij de vader worden geplaatst… Ik heb gemaild, gebeld, gesmeekt en geschreeuwd maar nooit is iemand in al die tijd van al die instanties bereid geweest mij aan te horen (spreek met mij dus nooit meer over hulpverlening) Ik heb gevochten voor mijn kinderen meer dan 3 en een half jaar, heb geprobeerd te bellen, op de stoep gestaan, bij school gestaan, advocaten in de arm genomen, weer een andere, nog een andere tot een advocaat eindelijk zei:: ja u bent ouder mét gezag, ja u heeft recht op een omgangsregeling en ja die regeling is door de rechter bekrachtigd. Nee u kunt helaas niets doen, ja 1 ding onder politiebegeleiding uw kinderen ophalen voor de omgangsregeling. Ik was echt totaal overdonderd, moet ik mijn lievelingen onder politiebegeleiding daar vandaan halen? Hoeveel meer gaat hen dat beschadigen? Na 3 en een half jaar en heel veel vreselijk hatelijke mailtjes (zogenaamd van jullie mijn zonen en onder julie accounts) later besef ik dat ik dit niet win en dat ik echt van niemand hulp kan verwachten.
Toen heb ik de handdoek in de ring gegooid (ik had na 3 jaar alleen zijn de man van mijn leven ontmoet, een man waar ik zeer gelukkig mee ben) ik kon het niet meer opbrengen. Op dat moment heb ik voor mezelf gekozen, hulp kreeg ik niet, jullie haatten mij klaarblijkelijk en zelfs advocaten konden mij niet helpen, het was tijd voor rust. Ik heb jullie een mail gestuurd met die informatie: mama heeft jarenlang geprobeerd met jullie in contact te komen maar het lukt mama niet, mama houdt van jullie, denkt elke dag aan jullie en zal dat voor de rest van haar leven blijven doen maar mama stopt. Mochten jullie met mama in contact willen treden dan ligt de bal bij jullie zelf nu.
Het was ook wel een opluchting, eindelijk rust… en toen helemaal op een moment dat je nooit meer iets verwacht: Heej Memmie (fries voor mammie)… memmie wil je alsjeblieft contact met mij? Ik besef me dat ik geluk heb gehad met zo’n zoon die echt jullie vader heeft geconfronteerd. Hij heeft mij en je broer Erik al 4 jaar van ons leven samen ontnomen en hoelang gaat dat nog duren met jou mijn oudste zoon? Weet dat ik er altijd voor je zal zijn en je op mijn reis door dit leven (net als je jongste broer) elke minuut van de dag in mijn hart draag.
Dikke tút.
Mem.