Zal ik gaan schrijven ?

Welkom op Krabblz. Een initiatief dat na zeer veel wikken en wegen tot stand is gekomen. En waarvan ik, hoewel ik weet dat het goed is wat we met Krabblz doen, ik ook vaak nog door twijfel wordt overvallen of het formaat dat we hebben gekozen, open en bloot dagboeken schrijven, wel juist is.

Ik ben een wachtende vader maar dus ook wel een beetje twijfelaar. Mijn oudste twee kinderen heb ik al bijna vier jaar niet gezien of gesproken. Mijn jongste heb ik al meer dan 3 jaar niet niet mogen zien of knuffelen. Het is niet mogelijk voor mij om actief aan hen mijn liefde te tonen. Op geen enkele manier kan ik bij hen betrokken zijn, iets bijdragen aan hun opgroeien en ontwikkeling. Ik weet dat zij van mij houden, maar het zit onder een hele dikke verdedigingswal verstopt.

Heel lang heb ik mij terughoudend opgesteld en doe dat nog steeds. Ik stuur zo eens per twee weken een kaart, liet 1x per week de telefoon overgaan totdat deze werd geblokkeerd en stuur af en toe emailberichten. Zonder reactie en zonder zekerheid of dit aankomt. Hoe kan ik mijn kinderen laten weten dat ik nog steeds onvoorwaardelijk van hen houd ? Dat mijn deur nog steeds wagenwijd open staat. Hoe kan ik er voor zorgen dat zij daar nooit aan twijfelen ?

Ik werd gegrepen toen ik het boek Uit Elkaar las van Cornald Maas. Volwassenen die vertellen dat zij dachten dat hun vader niets meer met hun te maken wilde hebben, die daar hun eigen fantasie over hadden en er pas veels te laat achterkwamen dat dit niet klopte. Die veel kostbare tijd hebben gemist en daar nog steeds last van hebben. Zo hoorde ik ook het verhaal van iemand die 20 jaar haar vader niet had gezien omdat haar moeder had verteld dat haar vader niet deugde en geen contact met haar meer wilde, het tegendeel was waar. Maar ook de documentaire die Frenk ter Linden maakte over zijn ouders, ‘Verloren Band’ waarin hij aangaf dat hij het aan de ene kant heel vervelend vond dat zijn moeder aanhoudend bleef schrijven maar het ook wel stiekem erg fijn vond om van haar te horen.

Dus toen ik in juni 2013 hoorde dat ik weer geen contact kon hebben met mijn kinderen als gevolg van het ontbreken van de emotionele toestemming van hun moeder en het gebrek aan ruimte dat er daardoor is voor mijn kinderen binnen de huishouding van hun moeder, ben ik mij af gaan vragen: hoe kan ik mijn kinderen laten weten dat ik van hen houd, dat mijn deur altijd voor hun open staat, dat zij nooit hoeven te twijfelen. Maar ook, hoe kan ik op enige manier hen een beetje deelgenoot te laten zijn van mijn leven. En ook hun laten weten dat zij daar dagelijks nog deel van uitmaken. Hoe soms dingen mij aan iets herinneren dat we samen deden. Zo is Krabblz ontstaan.

Krabblz geeft geen zekerheid

  • Hoe weet ik of mijn kinderen mijn berichten wel lezen ? Ik weet dat niet, maar denk dat ze wel eens naam googlen en dan kom ik bovendrijven.
  • Zitten mijn kinderen hier wel op te wachten ? Dat weet ik niet. Maar door de verhalen die ik heb gehoord en gelezen, denk ik dat het ook vreselijk aan een kind knaagt als hij/zij denkt dat die andere ouder niet meer om hem/haar geeft of niet naar je omkijkt.
  • Wil ik wel zo open bloot met mijn gevoelens en verdriet op het net ? Nou eigenlijk niet, ik vind het zeer ongemakkelijk. Maar ik zie het ook als een vorm van onbaatzuchtige liefde. Ik doe dit om de brug naar mijn kinderen open te laten. Geen enkele twijfel voor hen te laten bestaan dat ze welkom zijn. Daarom durf ik dit.
  • En wat vinden mijn kinderen daarvan ? Ik ontving signalen dat mijn oudste het een schending van zijn privacy vond. Daarom heb ik de namen en geboortedata van mijn kinderen nu niet genoemd in mijn profiel. Maar wat het daadwerkelijk diep van binnen losmaakt,ik weet het niet. Ik hoop dat het iets met ze doet. Misschien vinden ze het lastig en irritant. Hopelijk tovert het ook soms een glimlach op hun gezicht als ze een herinnering lezen, doet het ook weer iets herleven bij hen.
  • Is het verstandig om dit te doen ? De tijd moet het leren. Ik doe dit uit liefde, daar kan niet veel verkeerds uit voortkomen denk ik. Het enige wat ik doe is een boodschap uitzenden: ” ik hou van jullie, mis jullie en de deur staat altijd open”.

Ik denk dat u dezelfde twijfels heeft als ik. Moet u gaan schrijven of niet ? Die keuze is aan u. Ik moet zeggen dat het mij veel goeds brengt. Door te schrijven voel ik mij dichter bij mijn kinderen. Door de herinneringen die boven komen staat er toch vaak een glimlach op mijn gezicht of drupt er een traan. Ik voel mij mij innig verbonden met mijn kinderen maar op de schrijfmomenten nog wat meer. En ik merk ook dat het wat los maakt bij andere mensen. Dat het hen raakt. Als dat lukt, dan lukt het hopelijk ook bij mijn kinderen.

Ik hoop ook u te mogen begroeten als schrijver, dan maken we een mooi monument voor de (klein)kinderen waarop we wachten.

Mijn wens, dat Krabblz op enig moment niet meer nodig is, dat het aantal kinderen dat hun ouders niet meer ziet als gevolg van een echtscheiding nul is.

Met vriendelijke groet,

Ivor Brinkman (@Ivor_Brinkman)
Voorzitter Stichting Family United en Initiatiefnemer van Krabblz