Lieve Wybe, Anne-lotte en Roosmarijn,
Afgelopen zondag zat ik met twee vaders en twee moeders bij elkaar om een studiedag op 25 april a.s. te organiseren (kijk maar op www.herverbinden.nl). Allemaal aardig en leuke mensen en liefdevolle en leuke vaders en moeders. Daarin lijken ze allemaal op elkaar …… net als dat zij allemaal hun kinderen op dit moment ongewild missen. Kinderen van wie zij, net als ik van jullie, onvoorwaardelijk houden. Iedereen op deze bijeenkomst, net als ik, wil niet liever dan gewoon papa of mama zijn, samen met hun kinderen leuke dingen doen, van elkaar mogen houden, erbij horen, samen weer de toekomst tegemoet. Vaders en moeders die niets anders willen dan er voor hun kinderen te zijn. Maar die toch aan de zijlijn staan. Met pijn, verdriet, ongeloof …… net als ik ……..
Het maakte me verdrietig. Weet niet of iemand het in die bijeenkomst heeft gemerkt, maar ik zweefde in gedachten naar jullie. Merkte dat het whaammmm binnen kwam. Helemaal toen ik zag dat moeders ook het contact hun kinderen (hopelijk tijdelijk) kunnen verliezen, zonder dat willen natuurlijk. Het maakte dat de moed mij een beetje in de schoenen zonk op dat moment. Hoe hoog de berg is die we over moeten om weer bij elkaar te kunnen komen. Ik raakte er helemaal beetje van paniek. Hoe vinden we elkaar weer terug ? Hoe kan ik jullie helpen die berg op te klimmen. Wat hebben jullie nodig om aan die klim te beginnen. Welke dalen en rivieren moeten jullie over ? Ik weet het niet. En dat voelt rot en leeg.
Weet dat ik op jullie wacht vol liefde, zonder gedoe, gewoon om er te zijn voor jullie. Maar ik vind het wachten wel mega lang duren. Het doet pijn. Ik mis jullie gewoon, punt !
Weet dat jullie 24/7 in mijn hart en gedachten zijn.
liefs en dikke knuffel van papa
XXX
